PORTRAIT PHOTOGRAPHY, 2010
Rotterdam Durft
Nine XL portraits of young creatives tell the story of Rotterdam as a vibrant city of opportunity. Exhibited in subway stations for two years, these portraits challenged the image of Rotterdam as a rough, harbour city. This is a city with plenty of work, and numerous opportunities to study and be creative. Rotterdam durft! as assigned by Rotterdam Marketing.
Na een stage bij een prestigieus ontwerpbureau weet Bart dat hij meubelontwerper wil worden. Dat hij niet over de juiste papieren beschikt, boeit hem weinig. Nog voor het eind van zijn opleiding begint Bart met zijn compagnon een eigen bedrijf. Na twee jaar keihard werken breken ze door.
‘We kunnen nog alle kanten op. Als het moet, ga ik gewoon weer kippenhokken timmeren. Maar om succes te hebben, moet je bij elkaar blijven. Zie het als een rockband. In de tijd van de Rolling Stones waren er 25 andere bandjes die net zo tof waren, maar die zijn allemaal uit elkaar gegaan. Wij hebben afgesproken om het 10 jaar lang met elkaar te proberen, wat er ook gebeurt.’
‘Mijn moeder had een kast vol muziek. Op m’n veertiende begon ik met rappen. Daarna ben ik beats gaan doen. Mijn sound is erg spacy. Als het vliegt. En het is een schip. Dat is mijn sound. Op frequentie spelen. En het moet natuurlijk wel ergens over gaan. Voor de rest heb ik nog geen biografie, of zo. Vet zwaar.’
Festa is een van de mannen achter Beat M Up. Een collectief producers en artiesten dat beat battles organiseert in de stad. ‘Eerst zaten we bij mij thuis beats te maken. Maar we willen bigger and badder. Heel hiphop Rotterdam komt erop af, maar ook kunstenaars. Het is rauw, lekker real, en ook weer speciaal. Dat je er mag komen. Want ik ken de scene.’
In Amsterdam kende Isis haar rondje wel, ze koos voor de kunstacademie in Rotterdam. ‘Hoe langer ik hier ben, hoe leuker ik het vind. Alles is hier een beetje verstopt. De leukste feestjes, de nieuwste plekken – je moet ernaar zoeken.’ Dat is precies Isis’ stijl. ‘Ik wil alles uitproberen. Als ik niks doe, kak ik in.’
Isis haalt haar kick uit afval. Zo maakt ze van autobanden straatmeubilair. ‘Als je een autoband ziet denk je aan een auto, niet aan een stoel. Ik hou van materialen die eigenlijk voor iets anders bedoeld zijn. Afval heeft een eigen karakter. Sommige mensen vinden het gewoon vies. Die vragen of er een kleedje overheen mag, of dat ik het wit kan verven. Kan ik wel om lachen.’
Li An kajakt een kolkende rivier af om de inheemse volkeren in het noorden van Canada te steunen in de strijd tegen een gigantische waterdam. Maar met eenzelfde passie doet ze onderzoek voor multinationals die duurzaam willen ondernemen, of geeft ze les aan studenten bedrijfskunde.
Li An werkt onder de naam BEAR, dat staat voor Beautiful Earth Action Research. Ze maakt verrassende cross-overs naar filosofie en ecologie. De wereld is voor haar één levend organisme. Wij maken daar allemaal deel van uit, of je nu wilt of niet. Li An zet je aan het denken over de manier waarop we leven.
Roy is het liefst buiten. Laptop mee en dan op z’n fiets de stad in, naar een mooie plek aan de Maas. Hij is de drijvende kracht achter de groeiende subcultuur van de fixed gears, dat zijn die minimalistische baanfietsjes die opeens overal opduiken. Hij maakt websites, ontwerpt kleding, ontwikkelt fietsonderdelen die hij in Azië laat produceren en hij zet z’n eigen Europese distributiekanaal op.
Iedere vrijdag organiseert hij fixed gear rides. ‘Anderhalf jaar geleden fietste alleen ik en een paar fietskoeriers op zo’n fiets. Nou is het een hype. Wij hebben iedereen in Rotterdam met zo’n fiets bij elkaar gekregen en een eigen scene gecreëerd. Ik ken ze allemaal. Stuk voor stuk zijn ze op de een of andere manier creatief bezig. Daaruit ontstaan de gekste samenwerkingsverbanden.’
Victor vertelt verhalen. Als klein jongetje maakt hij al gangsterfilmpjes op z’n super-8-camera. Autootjes die over de kop slaan. Schietpartijen. Op de filmrollen tekent hij met een stift de explosies in de filmbeeldjes. De Super 8 wordt een videocamera. Victor maakt documentaires. Een ervan gaat over een negenjarig Rotterdams meisje dat haar messentrekkende vader de deur uitgooit. Hij wint er zijn eerste festivalprijs mee.
‘Ik ben constant op zoek naar mijn eigen manier van werken. Want hoe film je iets? Dat verschilt per film. Ik denk daar steeds meer over na. Ik wil alles weten. Ook dingen die misschien helemaal niet relevant zijn voor het verhaal. Uiteindelijk bepaalt dat mijn beeldentaal.’
- Creative
- Nirit Peled & Dave Hemminga
- Production Company
- Mamamess
- Creative Agency
- Karin Akkerhuis, Rotterdam Marketing
